Veel vrouwen winkelen tot ze er bijna bij neervallen. Elke zaterdag opnieuw. De meeste mannen lopen niet warm voor dit fenomeen van ‘shop-untill-you-drop’. In het bedrijfsleven houden ondernemende mannen wel van winkelen. Vooral als hun debiteuren te laat of helemaal niet betalen. Dan shoppen ze wat af. Bij het ene na het andere incassobureau kloppen ze aan. De meeste bureaus werken volgens het principe van no cure, no pay incasso. Pas als een incassobureau een notoire wanbetaler bij zijn kladden heeft, willen ze hun beurs trekken. Graag stel ik deze werkwijze aan de kaak. Ik vraag me af wat fair is. Betaal je een incassobureau alleen als het resultaat behaalt? Of ben je ook bereid om te betalen voor de inspanningen. Boter bij de vis dus.
Vis aan de haak slaan
Vrij vertaald betekent no cure, no pay incasso dat u een incassobureau niet hoeft te betalen als het geen resultaten boekt. Sommige bureaus noemen deze verplichting ‘No win, no fee’. Het is oude wijn, alleen in een nieuwe zak (lees verpakking). Als incassospecialist heb ik er moeite mee als bedrijven hun onbetaalde vorderingen bij mij neerleggen en alleen betalen als ik de debiteur over de streep trek. Vooral als een collega al zijn uiterste beste heeft gedaan om deze vis aan de haak te slaan. De incassopraktijk is blijkbaar weerbarstig. Bijna wekelijks verlangen nieuwe opdrachtgevers het onmogelijke van mij en willen daar geen stuiver aan uitgeven.
Inzet tijd, kennis en ervaring
Het werk van incassobureaus is gebaseerd op een helder procedé. Een betalingsafspraak is ook een afspraak. Als u volgens afspraak de beloofde kwaliteit levert of verkoopt, moet uw klant betalen. Hiervoor geldt een betalingstermijn van 14 of 30 dagen. Uw klant is akkoord gegaan met deze voorwaarde. Boter bij de vis noemen we dat in de wereld van credit management. Jammer genoeg hebben sommige klanten boter op hun hoofd. Vooral de notoire wanbetalers. Ik krijg dan de opdracht om hen aan te sporen alsnog te betalen. Die inspanningen kosten vaak tijd, geld en energie. Bovendien zet ik bij deze dienstverlening mijn jarenlange kennis en ervaring in minnelijke incasso in. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld dat daar een kleine vergoeding tegenover staat.
No cure, no pay incasso onder vergrootglas
Als je in Google zoekt op no cure, no pay incasso komt er een waslijst tevoorschijn met incassobureaus die werken volgens dit principe. Regelmatig vraag ik me af waarom Jan en alleman die principe omarmen. In andere branches zouden ondernemers raar opkijken van dit principe. Als proef op de som ben ik afgelopen weekend bij een aantal winkeliers naar binnen gestapt. Bij de warme bakker, bij de kapper en bij een kledingzaak. Achtereenvolgens stelde ik de volgende vragen:
- Mag ik pas betalen als mijn gasten de slagroomtaart lekker vinden?
- Als mijn vrouw een compliment geeft, betaal ik voor wassen, knippen en scheren. Akkoord?
- Als het colbertje een heel weekend als gegoten zit, betaal ik maandagochtend de rekening?
Alle drie de ondernemers vonden mijn voorstel absurd. In hun branche geldt: boter bij de vis. Als je iets koopt, moet je meteen afrekenen.
Extra motivatie
Kortom, ik vind dat boter bij de vis ook geldt voor incassoprocedures. Natuurlijk probeer ik mijn kosten te verhalen op uw debiteur. Lukt dat niet, dan vind ik een kleine vergoeding voor mijn inspanningen te billijken. Als ik niks doe, kun je sowieso fluiten naar je openstaande rekening. En niet onbelangrijk: boter bij de vis motiveert mij extra om me voor je in te zetten. Ben je het niet met me eens? Schroom dan niet om je mening – inclusief motivatie – op papier te zetten en te delen met de lezers van dit blog.